Broń palna XVIII wieku

W wieku XVIII używano unowocześnianej broni z wieku XVII. W Polsce pojawiły się wówczas nowe elementy uzbrojenia. Nabój karabinowy z XVIII wieku składał się z kuli, przybitki i prochu. Całość zawinięta była w papier. Po rozerwaniu górnej części ładunku nieco prochu wysypywano na panewkę, a cały nabój wkładano do lufy i przybijano wyciorem do jej dna. W ten sposób broń była załadowana znacznie szybciej i po odciągnięciu kurka gotowa do strzału.

Wśród żołnierzy używano różnego rodzaju broni, często zależało to od rodzaju wojska:


Karabin z bagnetem - karabin z takim bagnetem służyła zarówno do strzelania jak i do walki wręcz. Taka broń była wyposażeniem żołnierzy piechoty polskiej z poł. XVIII wieku.

Bagnet z XVIII wieku

Karabin z XVIII wieku używany do walki zarówno bagnetem jak i kolbą

Sztucer skałkowy -  Dzięki gwintowi w lufie kula wystrzelona ze sztucera nabierała rotacji, co zwielokrotniało zasięg i celność. Grubsze niż w standardowych karabinach ścianki luf pozwalały na stosowanie większego ładunku prochu. Aby gwint spełniał swą funkcję, kula musiała być do niego dobrze dopasowana i dlatego miała średnicę większą niż przewód lufy (w gładkolufowych karabinach była ona mniejsza). Do wbicia owiniętej uprzednio w naoliwioną szmatkę kuli wykorzystywano drewniane młoteczki, po czym dalej dobijano ją stemplem. Aby usprawnić ładowanie, lufy sztucerów były krótsze od karabinowych. Kolejnymi wyróżnikami były skalowany celownik oraz przyspiesznik strzału w postaci dodatkowego języka spustowego. Czasochłonny proces ładowania powodował, że szybkostrzelność sztucerów była mniejsza niż gładkolufowych karabinów.

Sztucer skałkowy z polskiej manufaktury w Kozienicach z XVIII wieku